Buikoperatie Deel 3

Vlak voor het avondeten ben ik losgekoppeld van het bed. Voor het eerst van mijn leven heb ik een katheter gehad. Je hebt de hele tijd het gevoel dat je nodig moet. Nu die eruit is heb ik al snel weer aandrang. Met moeite kom ik uit bed om naar de WC te gaan. Het lijkt wel of ik een blaasontsteking heb. Een en al irritatie met een behoorlijke pijn. Ik hoop dat het gauw overgaat en dat ze de boel niet beschadigd hebben. Ik heb een energieke straal wat waarschijnlijk het gevolg is van de katheter. Het boeltje is flink opengemaakt en de tumor drukt minder op de plasbuis. Dit zal wel tijdelijk zijn. 
Het vrije gevoel van los van het bed is gauw over. De mogelijkheden zijn erg beperkt en het bed is je tijdelijke thuishonk. Je loopt niemand in de weg en je kan een beetje jezelf zijn door je neus in een boek te duwen, oordoppen in met je eigen muziek of door TV te kijken. Klein oud beeldscherm van 37 cm dat onscherp is. Tijd voor een nieuw ziekenhuis. Wordt geopend in september 2013 op Leidscherijn. Nieuwegein zal echter blijven bestaan maar daar ga ik dan niet meer naar toe. Ik wil op zijn minst Wifi

Tijdens het bezoekuur, ik verwacht niemand, besluit ik om niet in bed te blijven. Het liggen in bed gaat mij steeds meer tegen staan. De pijn in mijn buik trekt naar mijn rug. Ik moet bewegen. Ik trek mijn trainingspak aan en ga aan de wandel. Ik loop eerst op de afdeling de gang een aantal keer op en neer. Maak af en toe een praatje. Het bezoekuur blijkt een moment van rust voor de verpleging. Her en der zitten ze bij elkaar om wat administratie af te handelen of onder het genot van koffie/thee wat bij te kletsen. 
De huishoudelijke dienst brengt drinken rond en vervolgens ruimen ze al het afval op, legen afvalbakken en poetsen her en der wat. "Zal ik je een stofdoek geven dan kun je de loopbalustrade afstoffen? " 
Voor de nacht ziet de afdeling er weer spic-en-span uit. De gang verveeld mij en ik wil niet telkens weer dezelfde gezichten zien. Ik ga de afdeling af. Bij liften zie ik een hele lange gang en die loop ik een paar keer op en neer. Bij elkaar heb ik zeker wel een kilometer gelopen. 1 kilometer in veertig minuten. Ik heb de snelheid van een slak.

Terug op de afdeling en op mijn bed zet ik de TV aan. Er is niet veel en het boeit mij niet. Ik volg het nieuws, kijk naar stukjes van wat films, Lara Croft in ieder geval. Het beeld is erg donker geen contrast en ik ga toch maar weer lezen. In het ziekenhuis wordt je echt niet beter. Het is afzien en de beste manier is te berusten in je lot. De dagelijkse sleur komt na een halve dag al mijn strot uit en dan moet je nog een hele nacht en een halve ochtend. 
Dit moet toch anders kunnen. Een kapje over mijn mond, dan is het zo voorbij.

Iets na tienen besluit ik maar te gaan slapen. Ik moet toch uitgeput zijn na de operatie, de fysieke inspanningen en het lange liggen. Helaas lukt het slapen niet echt. De pijn is na de laatste shot paracetamol goed te doen maar de geluiden van mijn zaalgenoten, de lichtende tv-schermen, de onwennige situatie. Ik sluimer maar slaap niet echt. Om 1.00 uur ben ik echt wakker. Ik moet naar de WC. Het plassen verloopt vervelend maar lucht wel op. Ik neem wat slokken water en ga weer liggen. De gordijnen zijn niet gesloten en de zaal is erg licht, de zaalgenoten maken snurkgeluiden, de zusters keuvelen zonder te beseffen dat ze goed hoorbaar zijn. Om vijf uur druk ik op de hulpknop. Ik ben toe aan een shot paracetamol. De pijn in mijn buik wordt erger en dan lukt slapen helemaal niet. 
De eindeloze nacht is voorbij als het ontbijt wordt gebracht. De uitputtende tocht is bijna ten einde. Ik snak naar koffie en krijg het. Het is 7.30. Tussen tien en elf wordt ik volgens planning vrijgelaten.

Ik laat mijn infuus verwijderen en was mijzelf in de douche. Echt douchen doe ik thuis wel en het mag voorlopig niet vanwege het verband op mijn buik. Daarna kleed ik mij gelijk aan. De riem van de spijkerbroek niet te strak want die valt precies over een buikwond. Mijn zaalgenoten kijken jaloers. Ja ik mag naar huis.
Ik loop wat rond over de afdeling en serveer mijn zaalgenoten koffie. Mijn overbuurman wil graag mijn bekerhoudertje. Natuurlijk mag hij dat hebben.
Ik pak mijn spullen in mijn Eastpak (zwarte rugzak) en wacht op Herma die mij komt halen. Ik loop bij de lift als zij net aankomt. We besluiten koffie te nemen en gaan bij de liften aan een tafeltje zitten. Ik moet eerst nog het ochtendbezoek van de uroloog afwachten. 

De uroloog zoekt ons op bij de lift. Het is een collega die waarneemt en hij is verbaasd dat ik al volledig aangekleed klaar zit. Het verhaal is hetzelfde: goed geslaagde operatie en ze gaan ervoor zorgen dat de uitslagen snel in ieder geval maandag bekend zijn. Deze dokter is de enige die mijn buik na de operatie controleert. Ik mag inderdaad naar huis en moet contact opnemen bij koorts, erge pijnen en andere ongemakken. Voor ik vertrek moet ik een afspraak hebben met de uroloog voor de officiële uitslag. Maandag 21 januari 15.40 in Ouderijn.

Ik haal mijn spullen van de ziekenzaal en neem afscheid van mijn zaalgenoten. Over en weer de gebruikelijke beterschapswensen.
Eindelijk in de auto op weg naar huis. Lekker gewoon mezelf zijn.
Een lekker nespressootje, boterham, paracetamol en verder de hele middag heerlijk geslapen. Dat is pas opknappen. Het wachten is  nu op een lekker verfrissende douche. Dat mag morgen weer, dan kunnen de gaasjes van de wonden. De kale plek op mijn buik en rode kleur zal ik nog wel een tijd meedragen.