Bling Bling

Iedereen die mij kent weet dat ik niks geef om sieraden en andere lichaamsverfraaiingen. In het verleden hebben diverse mensen geprobeerd mij te versieren maar de enige bijdrage komt van de opticien. Ik heb wel eens een aantal jaren met contactlenzen gelopen maar een bril is vaste prik. De bril is zo vertrouwd dat Luc mij verwonderd aankijkt als ik de bril afzet. De tijd dat hij dan gelijk moest huilen is inmiddels over en nu vindt hij het zelfs een leuk spelletje. In het verleden hebben diverse mensen mij geprobeerd te verblijden met horloges, kettingen, ringen enz. Sommige heb ik wellicht enige tijd geprobeerd maar al snel was dat over.
De grootste frustatie zit bij Herma. Inmiddels bijna 30 jaar getrouwd en nog steeds draag ik de trouwring niet. Het is een mooi, eenvoudig exemplaar van wit goud en ik heb deze ring de afgelopen jaren misschien bij elkaar 1 week gedragen. Ik ben niet van de Bling Bling, maar noodgedwongen ben ik toch aan het goud. Zal ik dit edelmetaal verdragen?

De gouden markers in  mijn prostaat zijn nodig om gedurende de bestralingen steeds goed te kunnen kijken of de bestraling op de goede plek komt. De prostaat is met de bestralingsapparatuur niet goed in beeld te brengen. De goudstaafjes zijn wel goed zichtbaar en geven de plek van de prostaat, waar bestraald moet worden, weer. Deze plek kan per keer verschillen doordat de darmen of blaas anders gevuld zijn.
Volgende week in de CTscan en MRI wordt dat goed in kaart gebracht en wordt ik volledig gemarkeerd om elke keer weer snel de apparatuur in te stellen. Ik krijg daarvoor op mijn lichaam inktmarkeringen die samen met de goudstaafjes het werk vereenvoudigen.

Het inbrengen van markeringen was een pijnlijke aangelegenheid. Ten eerste lig ik in een zeer ongemakkelijke houding met je benen in de lucht te balanceren op een rand. De dokter verteld nog eens extra dat het twee zeer gemene prikken zijn, maar dat ze geen verdoving gebruiken omdat daar ook weer prikken voor nodig zijn. Ik denk dat het tijdsaspect een belangrijkere rol speelt. Voordat de verdoving werkt kan de ingreep al gebeurd zijn. De gemene prikken waren ook echt gemeen, eerst door de huid en dan de prostaat in. Op het beeldscherm heb ik de hele operatie mee kunnen kijken. Door middel van een digitaal raster dat zichtbaar is op het beeldscherm en een soortgelijk ijzeren raster dat tegen mijn huid gedrukt wordt kan men precies bepalen waar geprikt moet worden. In de metalen plaat zitten genummerde gaatjes en op het digitale raster ziet men waar men precies moet prikken: 1 keer in c3 en 1 in e5. De pijn van het prikken is even en duurt niet voort al blijf je wel een ongemakkelijk gevoel houden. De holle buizen zitten in de prostaat en worden vervolgens op de juiste plek gebracht. Dit verschuiven geeft ook nog wat pijn. Het lastigste is echter dat je niet echt ontspannen ligt en ik krijg zowat kramp in mijn benen van de ongemakkelijke houding. Het eerste goudstaafje 4mm lang en een doorsnede van 1 mm wordt via de naaldbuis ingebracht en precies op de goede plek geplaatst. De tweede gaat via dezelfde naald en die moet nu worden teruggetrokken. De goudstaafjes goed in positie brengen duurt redelijk lang en mijn benen beginnen steeds meer te trillen van de spierspanning. De dokter neemt rustig de tijd om het laatste staafje goed in te brengen. De beensteunen geven weinig steun meer en trillen vervaarlijk."Het is klaar, nog even een verbandje". Ik red het net en ben blij als ik mijn benen mag laten hangen. Ik stap van de tafel en hou mij stoer. "Dat heeft u goed gedaan".

En dan te bedenken dat er mensen zijn die vrijwillig allerlei piercings nemen.
Ik koester mij met de gedachte dat deze drie staafjes goud bittere noodzaak zijn om te overleven. Anders had ik mij toch nooit zo overgegeven.