De buikoperatie stond voor de ochtend van 8 januari ingepland. Veel mensen stuurden mij de dag ervoor nog een berichtje. Ik heb ze allemaal op tijd ontvangen, een enkele las ik pas 's Ochtends. Ik heb zelf nooit zo het gevoel dat ik zenuwachtig ben, maar de nacht verliep niet echt lekker. Veel wakker en onrustig woelen. Toch lig ik dan weinig te denken en te malen over de operatie en de kanker. Het lijkt erop of ik te graag goed wil slapen en niet te laat wil komen. Is niet eraan denken, onbewust niet eraan denken, mijn verdedigingsmechanisme. Iedereen weet toch dat als je dingen wegstopt het er op een of andere manier toch uit moet. Maar ja weten..... Mijn defensie houdt mij wel op de been;-0. Toch schrik ik van de wekker om 5.30. Ik moet om zeven uur in het ziekenhuis zijn en mag tot 6 uur nog helder drinken, waaronder koffie, tot mij nemen. Ik ben vanaf 10.30 nuchter en snak naar een kop koffie, mijn enige echte verslaving. Herma staat even later ook op en samen rijden wij om 6.25 naar Nieuwegein. Een ritje van ongeveer 20 minuten, maar je wilt op tijd zijn. Geen files alleen wat stoplichten en natuurlijk regen.
Om 6.50 lopen wij de verpleegafdeling H03 op waar het donker en stil is. Een verpleegkundige die geen tijd heeft zet ons op twee stoelen in de gang. Er is even een crisissituatie en we merken dat er een bed met patiënt wordt verplaatst. Op de gang hebben wij goed zicht op wat er allemaal gebeurd en zijn wij zelf ook goed in zicht. Dat laatste lijkt niet helemaal waar. Om 7.50, na het wisselen van de wacht; het serveren van het ontbijt; de uitwisselingsgesprekken tijdens de overdracht; het overleg tussen de verpleegkundigen en de urologen; zonder koffie en rustig wachtend, vragen wij opnieuw hoe het met de intake zit. De verpleegkundige die daarvoor moest zorgen is naar het overleg met de urologen en heeft ons laten zitten. Een collega neemt het over en komt erachter dat ik om 8.45 op de operatietafel moet liggen. Snel wijst ze mij de vierpersoonskamer H305 en neemt de intake in rap tempo door. Allemaal vragen die wij al eerder beantwoord hadden. Ze doet het vriendelijk en komt tot de conclusie dat er nog bloed moet worden afgenomen. Het is al 8.15 en ik moet snel het hele ziekenhuis door om bloed te prikken. Ik neem een wachtnummer 033 en merk dat er nog 6 wachtenden voor mij zijn. Als ik aan de beurt ben meld ik dat ik om 8.45 geopereerd moet worden. De mededeling lijkt niet over te komen, maar in het systeem staat het waarschijnlijk ook. Terwijl ik wegloop staat direct mijn nummer op de monitor bij kamer 6. Ik krijg voorrang bij het prikken. Terwijl er bloed wordt afgenomen wordt er gebeld of ik zo snel mogelijk naar boven wil komen want ze verwachten mij op de operatiekamer. Ik ga op weg naar boven nog even rustig naar de WC . Boven aangekomen kleed ik mij snel om in operatiekleding, krijg alvast een zetpil paracetamol en wordt met bed en al naar de operatiekamer gereden. Herma helpt met het bed door de gangen duwen omdat er niet direct een collega beschikbaar is. Vlak voor de operatieafdeling moet Herma afscheid nemen. Een vluchtige kus en sterkte. Het gaat bij mij nooit zoals het gaan moet. De verpleegkundige gebruikt en onhandig excuus voor de gang van zaken. Zij wist niet hoe laat ik geopereerd zou worden. De andere had het binnen een paar minuten achterhaald. Nou ja ik heb geen tijd gehad om mij erg zenuwachtig te maken.
Drie keer wordt mij gevraagd om mijn geboortedatum en waarom ik hier kom. 2-1-1955 en ik kom om de lymfeklieren bij mijn prostaat te laten verwijderen. Al snel wordt ik de operatiekamer ingereden. De anesthesist herhaald de vragen, controleert mijn nummer en plaatst een infuus. Er gaat een kapje over mijn mond en neus en ik moet diep ademhalen.
Overgeven gaat het makkelijkst als je op de operatietafel een kapje over je mond krijgt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten