Ik was al bezig aan de voorjaarsschoonmaak. Hormonen hebben een vreemde invloed op het menselijk gedrag: mijn nonchalante en rommelige karakter maakt plaats voor netjes en opgeruimd. Niet alleen mijn libido lijdt onder de chemische castratie ook mijn huisgenoten, Herma en Mus, raken in de stress.
De vertrouwde gebruiken en patronen zijn van slag. Ik ben sowieso veel meer thuis. Ik moet wel iedere dag naar het ziekenhuis maar dat kost gemiddeld 1 a 1,5 uur. Behalve vrijdag toen duurde het een eeuwigheid. Mijn gebruikelijke U1 bestralingsapparaat was defect. Alle patiënten werden onder gebracht bij andere apparaten (U2 t/m U9) die ook allemaal volgeboekt waren. Aanvankelijk leek het mee te vallen. In de wachtruimte zaten slechts drie personen. Een van mijn voorgangers had een half uur op de tafel gelegen maar het ging echt niet. Weer aankleden en wachten op ruimte bij een ander apparaat. Iedereen die na mij kwam werd gelijk meegenomen naar een ander apparaat ergens ver weg verstopt in de radiotherapievleugel. Mensen die na mij kwamen werden eerder geholpen op hun eigen apparaat. Omdat ik mij speciaal moet voorbereiden op de bestraling: 1,5 uur van tevoren blaas leegmaken en dan halve liter water drinken, moest ik na ongeveer een half uur wachten naar de WC. Ik ben gewoon gegaan en het duurde echt niet lang, hoogstens vijf minuten. Maar achteraf bleek dat ze juist in die vijf minuten mij hebben gezocht. Na circa een uur wachten werd ik geholpen op apparaat U3 door Lisa en Henk. Op een ander apparaat staat een andere ploeg laboranten, met andere werkwijzen. Maar ook bij hen kreeg ik complimenten voor het stilliggen. Belangrijk bij bestralen stilliggen.
Na ruim een uur stap ik naar buiten en zie ik dat ik de laatste ben die op de parkeerplaats sta. Ik zie zelfs geen taxi's die patiënten komen ophalen.
Op een of andere manier overkomt mij dat altijd.......;-)
De bestralingen vallen erg mee. De klachten die ik heb komen meer door de hormoonkuur. Hoewel ik zelf denk dat mijn lichaam druk bezig is met het herstellen van de bestralingen en ik daardoor meer last heb van de polyneuropathie (stramme gewrichten, slapende benen etc.). Ook het concentreren blijft een probleem. Maar ik voel mij niet echt ziek en nu het weer lekker is geniet ik in de zon. Eigenlijk voel ik mij het beste als ik gewoon praktisch en concreet bezig ben. Vloertje leggen in het verwarmingshok, spullen opruimen, met de kleinkinderen spelen, stofzuigen afstoffen ;-). Het lukt mij niet om in een boek weg te duiken, na een paar bladzijden weet ik niet meer goed wat ik gelezen heb en begin ik opnieuw: drie bladzijden vooruit, twee achteruit. Ja ik ben katholiek opgevoed en ongemerkt val je dan terug in oude gewoonten.
Ik ben benieuwd of het de komende weken goed blijft gaan. Het schijnt dat de bestralingen steeds meer effect krijgen op je lichaam.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten