25/10 Het einde in zicht........

De dagelijkse gang naar het ziekenhuis is routine geworden. De tijd dat ik van huis vertrek wordt steeds krapper. In het begin ruim een half uur nu krap twintig minuten. Vijfentwintig keer ben ik nu geweest en omdat ik steeds door hetzelfde team wordt behandeld, elk apparaat heeft een eigen team, voelt het vertrouwd. Elke keer bij binnenkomst is de eerste vraag: "hoe gaat het met u". De laboranten doen het niet plichtmatig, maar menen het echt. Zij weten welke consequenties de straling kan hebben en peilen zo of er actie ondernomen moet worden. Ik heb niet zoveel last van de straling maar meer van de hormoonbehandeling. Dat is tenminste gebleken uit het wekelijkse gesprek met de behandelend arts. De klachten zijn niet te verklaren door de bestraling en in de bijwerkingen van het hormoonmedicijn staat mijn klacht hoog. Klinkt dus erg waarschijnlijk al die gewrichtsklachten. Het meeste last heb ik van mijn nek, altijd al een zwak punt door slijtage. Als het opspeelt krijg ik vervelende hoofdpijn en heeft dat op mijn hele humeur en gestel invloed. De overige klachten zijn vooral irritant. Ik laat geregeld dingen vallen en prutswerk op de vierkante millimeter is erg lastig. Ik was laatst een knopje van mijn videocamera aan het repareren. Het kostte zoveel moeite om het knopje op de juiste plek te manoevreren voor het apparaat weer dicht kon maken. Misschien wel twintig keer geprobeerd :-(. Maar het is gelukt ;-). Is dit nu ouderdom of komt het door........
Het werk van de radiotherapeutische laboranten lijkt mij erg vervelend. Om de tien minuten een nieuwe patient. Patient ophalen, apparaat instellen, straling geven, patient wegbrengen en tafel schoonmaken en voorzien van nieuw papier. Ik hoop voor hen dat zij niet alleen prostaatklanten krijgen want dan is er helemaal geen afwisseling. Bij mij zijn twee waarden erg belangrijk. In de communicatie tijdens het instellen is het eerst 2 en vervolgens 10.4. Ik wordt eerst zorgvuldig aan de hand van het tattooplekje midden op mijn buik goed gelegd. Vervolgens wordt er aan mijn benen en heupen gesjord om de tattoos op mijn heupen op de goede plek te krijgen. Daarna wordt het apparaat zowel rechts als links met een bedrade afstandsbediening op 10.4 afgesteld. Daarna vertrekken de laborantes naar het mengpaneel en krijg ik de straling in vijf posities over mij heen. Niet elke positie wordt evenveel bestraald. De omliggende gebieden van de tumor worden zo gespaard.

Maar al met al valt het erg mee en ik hoop dat het zo blijft. Het is echter wel dat de bestraling stapelt en de meeste werking is bij het einde van de bestralingen. De tumor wordt als het ware steeds weer bestookt totdat deze het begeeft. Een echte middeleeuwse methode van steden veroveren. Doorbeuken ongeacht de bijkomende schade.


Gelukkig wordt ik nog steeds ondersteund door familie, vrienden en collega's.
Bedankt Herma, Bert en Ank en Petra. Echt aanmoedigingen om elkaar weer gauw te zien.